بنای دولت دهم از ابتدا بر پرداخت یارانه به تولید نبود، بلکه آن دولت بیشتر تمایل داشت که به مصرف یارانه پرداخت کند، به همین دلیل بود که ما شاهد واردات بی‌رویه بوده‌ایم.

به گزارش روابط عمومی کانون انجمن های صنایع غذایی ایران و به نقل از فرصت امروز ، بودجه سال 1395 در حالی روز گذشته به مجلس شورای اسلامی رفت که در بخش هدفمندی یارانه‌ها، هیچ خبری از جزییات نبود و گفته می‌شود که دولت تصمیمی برای پرداخت یارانه به تولیدکنندگان ندارد. مطابق قانون هدفمندی یارانه‌ها، 30‌درصد از درآمد دولت از محل هدفمندی یارانه‌ها باید به بخش تولید برسد، سهمی که از زمان اجرای قانون هدفمندی یارانه‌ها در دولت دهم به فراموشی سپرده شد و در دولت یازدهم تا هفتم تیر ماه سال جاری خبری از آن نبود.

در بودجه سال 94، گرچه رقم یارانه تولید آب رفت و از 10 هزار میلیارد تومان به 5 هزار و 200میلیارد تومان رسید، اما از این سهم فقط 7/1 درصد به تولید پرداخت شد که 50‌میلیارد تومان از این مبلغ مربوط به صادرات غیر‌نفتی با اولویت با صادرات خدمات فنی مهندسی و محصولات با فناوری برتر، 83‌میلیارد از آن مربوط به واحدهای سیمانی مازوت‌سوز و 10‌میلیارد تومان نیز به کارخانه‌های قند برای اصلاح ساختار رسید.

حالا اما در بودجه سال 95، دیگر نامی از یارانه تولید نیست و دولت ترجیح داده تا جزییاتی از هزینه‌هایی که باید از محل درآمدهای حاصل از هدفمندی یارانه‌ها انجام شود، منتشر نکند. اما شنیده‌ها نیز حاکی از این است که دیگر یارانه تولیدی در کار نخواهد بود. یارانه‌ای که تولیدکنندگان از مدت‌ها پیش چشم از آن بریده بودند. اما نکته‌ای که در این میان قابل بررسی است این است که تولید در اثر هدفمندی یارانه‌ها آسیب دید، این آسیب با باز شدن درهای کشور به روی واردات و بالا گرفتن تحریم‌ها، زخمی عمیق را بر جان صنعت کشور به جای گذاشت.

اکنون که دولت یازدهم هم به مانند دولت دهم، پرداخت یارانه را به فراموشی سپرده و صحبت از رشد اقتصادی در میان است، چگونه باید این زخم را رفو کرد؟ عبدالوهاب سهل آبادی، رئیس خانه صنعت و معدن ایران در گفت‌وگو با  «فرصت امروز» بیان می‌کند:‌ «‌بود و نبود یارانه تولید در بودجه تفاوتی به حال ما ندارد زیرا بودی وجود نداشته که نبودش بخواهد تأثیرگذار باشد.‌»‌

‌محمدرضا مرتضوی، رئیس خانه صنعت و معدن تهران  می‌گوید: «بنای دولت دهم از ابتدا بر پرداخت یارانه به تولید نبود، بلکه آن دولت بیشتر تمایل داشت که به مصرف یارانه پرداخت کند، به همین دلیل بود که ما شاهد واردات بی‌رویه بوده‌ایم. در دولت یازدهم نیز پولی وجود نداشت که دولت بخواهد برای تولید صرف کند. مشکل جامعه تولید دیگر با این پول‌های اندک حل نمی‌شود.»

مرتضوی نیز با اشاره به فراهم کردن یک فضای سالم اقتصادی، تصریح می‌کند: «اقتصاد ما باید به شرایط عادی برگردد. بزرگ‌ترین یارانه‌ای که دولت می‌تواند به تولید بدهد به وجود آوردن یک فضای سالم برای کسب‌و‌کار است. اگر فضای کسب‌و‌کار ما رقابتی شود، سیاستمداران رفتار معقولی پیشه کنند و روابط مناسب با کشورهای همسایه برقرار شود، ما خودمان مشکلات‌مان را حل خواهیم کرد. اگر سوییفت باز شود ما خودمان یوزانس‌هایمان را باز می‌کنیم.‌»‌ ‌

او می‌افزاید: «بزرگ‌ترین یارانه‌ای که دولت می‌تواند به تولید بدهد این است که قول بدهد شرایطی بدون التهاب، عقلانی، منطقی و درستکارانه برای کسب‌و‌کار ایجاد کند. ما فضایی برای تولید می‌خواهیم و بقیه موارد را خودمان حل می‌کنیم، زیرا دیگر ممکن نیست دولت بتواند وجوهی را به تولید اختصاص دهد زیرا اصلا وجوهی وجود ندارد.‌»‌ ‌

به نظر می‌رسد بالاخره لبخندهای محمدباقر‌نوبخت، رئیس سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی، محمدرضا نعمت‌زاده، وزیر صنعت را شرمنده کرده و دیگر خبری از یارانه تولید نخواهد بود. حالا تولیدکنندگان با برداشته شدن تحریم‌ها دیگر از دولت پول نمی‌خواهند، بلکه در خواست فضای سالم اقتصادی را دارند، خواسته‌ای که امیدوارند دولت به فراموشی نسپاردش.